Donderdag tijdens de cursus Informatiebemiddeling in Bibliotheek Voorburg (Leidschendam) kwam ineens Godfried Bomans voorbij. We bekeken online de collectie van het Nederlands Fotomuseum http://www.nfi.nl/, zochten op 'Scheveningen' en daar was een foto van Marlene Dietrich. Was dat in Scheveningen dat Godfried Bomans zei: "Had mijn vrouw maar één zo'n been?" Voor de lezers onder de groep cursisten: Zoek het op! Voor diegenen onder hen van na 1965: wie was Godfried Bomans eigenlijk? :-)
Dezelfde avond zag ik op Uitzending Gemist een documentaire over hem op de RKK, een omroep die nu niet direct mijn belangstelling heeft, maar soms zijn er aardige portretten. (Na te zien op http://www.uitzendinggemist.nl/. Kruispunt, Donderdag 13 januari Nederland 2.)
In de zomer, tijdens een lange autorit, beluisterden wij de cd's met de radiouitzendingen en de voor- en nagesprekken van het radioprogramma: Alleen op een eiland. In 1971 zonderden Godfried Bomans, en later Jan Wolkers zich als experiment af op het eiland Rottummerplaat. Hun enige contact met de buitenwereld was de radioverslaggever Willem Ruis: inderdaad die! om per dag tien minuten te spreken over wat die afzondering met hen deed. Het contrast kon niet sterker zijn. Jubelde Jan Wolkers alleen maar over de schoonheid van de natuur op de hem zo bekende wijze; Godfried Bomans werd al zieker en zieker, letterlijk. Hij was diepongelukkig, maar wilde dat met zijn bekende droge humor natuurlijk verbloemen.
In de televisiedocumentaire werd meer over hem duidelijk. Een streng katholieke en autoritaire vader die hem nauwelijk zag staan, een priester die hem doodsbang had gemaakt met hel en verdoemenis. Je hoeft geen psychologie gestudeerd te hebben om te begrijpen dat Godfried zich keer op keer wilde bewijzen en en het angstgevoel met humor ging relativeren. Geweldige humor overigens, en basis voor mooie boeken en veel publieke optredens. Hij nam daardoor veel te veel hooi op zijn vork. De totale afzondering op Rottumerplaat, zonder publiek, zonder zijn huis met z'n boeken, zonder slaap door het gekrijs van de meeuwen werd hem teveel. Kort daarna overleed hij. Gelukkig is nog veel van hem bewaard gebleven.
Meer over hem op: http://www.literatuurplein.nl/, en natuurlijk: http://www.godfriedbomans.nl/.
Mooi stukje Lidwien.
BeantwoordenVerwijderenOok ik vond die droge humor heel leuk.
En dan die stem...!
Jammer dat hij depressief was en zelf een eind aan z'n leven gemaakt heeft.
Dank je Ingrid, en zo erg was het ook weer niet hoor..., hij kreeg een hartaanval.
BeantwoordenVerwijderenHoi Lidwien,
BeantwoordenVerwijderenEen prachtige man met prachtige humor. Ik meende me te herinneren dat 'de' uitspraak ooit gedaan is bij het Grand Gala du Disque. Dit opgezocht en 't klopte: in 1961 verzuchtte Bomans bij het zien van Dietrich: "Had mijn vrouw maar een zo'n been...". Dit was in 1961, toen was ik 2, dus hoe ik dit nog weet is mij ook een raadsel, maar ik vermoed dat het vele malen herhaald is op tv!
Groet, Inge
PS: De quiz vordert gestaag... Is het erg als het 16 vragen worden ipv 10?
Hoi Lidwien,
BeantwoordenVerwijderenJe blog gevonden hoor! Zandvoort is prachtig geworden, je moet inderdaad gauw komen kijken maar je ontvangt ook een uitnodiging voor de officiele opening tzt.
Groeten,
Lara